Biała Podlaska 19–20 wrzesień 2013
Mijają kolejne dekady, odkąd po raz pierwszy Światowa Organizacja Zdrowia (WHO)
w sposób oficjalny wypowiedziała się na temat standardów działań diagnostycznych i rehabilitacyjnych
podejmowanych wobec osób niepełnosprawnych. Ponad 10 lat temu także
Organizacja Narodów Zjednoczonych (ONZ) przyjęła Konwencję Praw Osób Niepełnosprawnych,
którą polski Parlament ratyfikował dopiero pod koniec 2012 r. Kiedy dodamy do tego
kolejne akty prawne i zalecenia wydawane na poziomie europejskim czy krajowym, można
odnieść wrażenie, że wszystko, co dotyczy diagnostyki i rehabilitacji osób z niepełnosprawnością,
zostało już opisane oraz uregulowane i powinno perfekcyjnie działać. Niestety,
z punktu widzenia samych zainteresowanych i ich rodzin jest to wrażenie pozorne. Bardzo
często subiektywne oceny osób niepełnosprawnych odnośnie do jakości usług rehabilitacyjnych
są nadal negatywne.